Kadootje

Ik las afgelopen week een stukje in het boek “Hij houdt van mij!” van Wayne Jacobsen over het verhaal van de rijke man in Marcus 10. Deze man komt naar Jezus en vraagt aan Hem: wat moet ik doen om eeuwig leven te krijgen? Zijn vraag klinkt eerlijk en zelfs nederig. Jezus antwoordde hem door te verwijzen naar de geboden. De man geeft aan zich daaraan te houden, maar blijkbaar was hij ondanks dat, nog steeds op zoek naar iets waardoor hij recht heeft op het eeuwige leven. Hij wilde iets doen om dit te kunnen bereiken.
Jezus reageert vervolgens op een bijzondere manier: Hij vraagt de rijke man “om alles wat hij heeft te verkopen en aan de armen te geven. Kom dan terug bij Mij en u zult rijk zijn in de hemel.” De man loopt teleurgesteld weg…
Waarom zegt Jezus dit? Wayne Jacobsen legt het in zijn boek mooi uit: coaches trainen jonge hoogspringers niet door de lat direct op de hoogte van het wereldrecord te leggen en om ze dan vervolgens uit te dagen om er over te springen.
Ze leggen de lat op een hoogte die een positieve uitdaging voor ze is. Ze leggen de lat steeds een beetje hoger, om zo door te oefenen en met een goede techniek steeds hoger te kunnen springen.
Maar dat doet Jezus hier niet, hij legt de lat meteen op wereldrecord hoogte en de rijke man doet hetzelfde als wat iedere atleet zou doen: hij loopt ontmoedigd weg, wetende dat dit een onmogelijke opdracht is.
Dat klinkt gemeen van Jezus. Maar wat Jezus de rijke man probeerde duidelijk te maken was; dat hij moest stoppen met proberen. Hij wilde de man verlossen van het idee dat hij het eeuwige leven kon bereiken door zijn eigen inspanningen. Hij hoopte dat de man zou zeggen “dat kan ik niet!”. Waarop Jezus dan kon reageren met “mooi zo, stop dan met al je inspanningen om Gods gunst te verdienen.”
En dit geldt natuurlijk ook voor ons: je mag zijn wie je bent. Je hoeft Zijn liefde, Zijn goedkeuring niet te verdienen, je krijgt het gewoon! En dat is pas echte vrijheid!
                                                                                                                                 Mei 2023

Watertappelen of drijven? 

De afgelopen periode stond in het teken van een nieuwe baan, naast mijn mooie werk voor Stap en Lume. Dus wennen, nieuw ritme en nieuwe balans zoeken thuis…je kent het wel.
En ineens - na die periode van nieuwe dingen - overviel mij het gevoel van ‘dat ik weer geleefd werd’. Door mijn volle agenda en alles wat ‘moest’, maar misschien nog wel meer door mijn volle hoofd..
Het deed mij denken aan de zwemles van vroeger. Weet je nog dat je een minuut moest watertrappelen? Ik vond die minuut altijd eindeloos duren en zakte langzaam met mijn hoofd dieper in het water. Elke keer was ik weer opgelucht als die aftelklok aan de muur weer op nul stond en wist ik niet hoe snel ik op de kant moest klimmen.
Dat watertrappelen voelde als heel hard werken. Als je je hoofd steeds verder het water in voelt zakken en je nog maar net je neus en mond boven water kunt houden, ga je vanuit dat angstige gevoel als een malle snelle beenslagen maken om maar boven water te blijven.
Ondertussen weet ik natuurlijk dat je moet zorgen dat je rustig blijft en het belangrijk is om rustige en krachtige slagen te maken in plaats van heel veel kleine paniekerige slagen.
Weet je wat ik in een artikel van de reddingsbrigade las over wat je moet doen als je in problemen raakt in het water?
- Raak niet in paniek.
- Ga eerst even op je rug drijven om rustig te worden of gebruik iets om op te drijven. Zo zorg je ervoor dat je boven water blijft.
- Roep of zwaai daarna om hulp.
- Blijf rustig wachten totdat je hulp krijgt.
En dat vind ik wel een mooie les om te onthouden! Heb je het gevoel dat je steeds verder wegzakt en dat je het ‘watertrappelen’ niet meer volhoudt? Ga drijven!

                                                                                                                                    Maart 2023

If God is making you wait..

Onze eettafel staat naast een groot raam, met uitzicht op onze achtertuin. Wij hebben een heerlijke tuin, met moestuin, waar ik erg van geniet.
Maar als ik nu naar buiten kijk is het een wat troosteloos tafereel. Ik vind het altijd jammer als het (moes)tuin seizoen voorbij is.
Maar een paar weken geleden gebeurde er iets grappigs. In een plant naast mijn plekje bij de eettafel, groeide ineens een vreemde plant. Geen idee wat het was, maar het was duidelijk 'een vreemde eend' die daar niet hoorde. Iets in mij had daarom ook de neiging om het eruit te trekken, want ja ' hoort daar niet'.
Maar ik was ook nieuwsgierig en liet hem zijn gang gaan.
En nu een paar weken later blijkt het een paprikaplant te zijn!
Ik moest denken aan een kaartje wat ik heb: " If God is making you wait, be prepared to reseive more than what you asked for".
En dat is zeker waar. Alleen wel heel moeilijk als je in de periode van wachten zit.
Gods plan en ons plan komen niet altijd overeen. Hij kan dingen die in onze ogen onmogelijk zijn.
En daar vond ik dit paprika-plantje een mooi voorbeeld van.
Ik heb alleen maar water hoeven geven en geduld te hebben.
                                                                                                                                                                                                                  november 2022

 juli 2022

Rondjes over de rotonde

Ken je de rotonde bij de “Arc de Triomphe” in Parijs? Een rotonde met 7 rijstroken naast elkaar  en met 12 afslagen!  Vind dan maar eens de ‘juiste’ weg. En als je die al  weet te vinden, kom er maar eens zonder kleerscheuren of in dit geval zonder deuken.

 
In je leven zit je soms ook op een punt waarvan je denkt “ik blijf maar even rondjes rijden, want ik weet niet goed welke afslag ik moet nemen”. Prima: rondjes rijden geeft even iets meer tijd om na te denken.
Maar uiteindelijk zul je toch een weg moeten kiezen om in te slaan. Tenslotte kun je niet al rijdend op een rotonde je navigatie gaan instellen. Als je de weg niet weet, zul je toch een weg in moeten slaan en daar de auto even stil moeten zetten om je navigatie in te stellen. En als de navigatie is ingesteld dan kom je erachter of je de juiste weg bent ingeslagen, dan kun je deze vervolgen en je komt op je bestemming. Óf hij zegt: je had de andere weg moeten nemen. Dan heb je nog 2 opties: je rijdt via de weg die je al ingeslagen bent verder en komt via een omweg op je bestemming. Óf je keert om en slaat de juiste weg in.

Uiteindelijk is geen enkele van de beschreven scenario’s fout. Maar misschien duurt het iets langer, of is je weg een andere dan je vooraf gedacht had..
Ik geloof dat als je in vertrouwen en biddend een weg inslaat, dat er mooie dingen op je pad komen. En ja, soms zijn er drempels waar je overheen moet. Soms moet je wachten voor een stopbord terwijl je graag snel door wilt. Of blijkt een weg doodlopend te zijn. Dat kunnen teleurstellingen zijn, maar ook dan kun je omkeren en het opnieuw proberen. En soms staan alle stoplichten op groen of staan er duidelijke bordjes langs de weg die je de goede kant op wijzen.

Story of my life.
Ik heb mogen ervaren dat je soms op plekken terecht komt die mooier zijn dan je had kunnen verwachten en waar je nooit was gekomen als je alleen maar op de snelweg was blijven rijden. Maar ook dat er drempels zijn waarvan je niet had kunnen denken dat je er overheen zou komen. Dat je soms reist met medereizigers die je van te voren nooit verwacht had.
Soms moet je eerst een afslag nemen om vervolgens pas te ontdekken of het ‘de juiste’ is. Je hebt niet altijd een duidelijke routebeschrijving.
Bid om richting in je leven. Als je het gevoel hebt een bepaalde kant op te moeten, maar je twijfelt? Bid dan: “Heer ik neem deze weg omdat ik denk dat dit de juiste is, maar als dit niet uw wil is, wilt u mij liefdevol in mijn nekvel pakken en de weg wijzen?”
Als je samen met Hem op reis gaat, kom je altijd op je bestemming!

En vergeet niet: wees lief voor jezelf!
Het geeft niet als een drempel moeilijk is of je baalt ervan dat je verkeerd bent gereden.
Een stap zetten in vertrouwen vraagt van je om de controle los te laten en dat is moedig en dapper.
Reminder: Een stap in vertrouwen zetten, is iets anders dan jezelf voorbij rennen (ook even als herinnering voor mijzelf).

mei 2022

Winter

Om heel eerlijk te zijn is winter mijn minst favoriete seizoen van het jaar. Ik houd van licht, zon, groen en buiten zijn. En dat is er gewoon veel minder in de winter.

De winter lijkt soms wel een ‘loze’ maand: koud, kaal en donker. De winter is een tijd van verstilling. De natuur doet even niet meer mee, het is kaal en dor, geen kleur en geen geur.

En zo is het soms ook in het leven. Soms voelt het stil, koud en donker aan. Je wil graag verder groeien en stappen maken en dat het licht is om je heen.

Maar er is een periode van winter nodig in je leven, als basis en voorbereiding voor het voorjaar. Er is verstilling en rust nodig om inzichten te krijgen, om keuzes te (durven) maken en om fris/ blanco aan een nieuw seizoen te beginnen. In een ‘hoogseizoen’ is daar vaak geen tijd en ruimte voor, dan ben je druk, druk, druk?!

Als je middenin de winter zit, wil je misschien niets liever dan voorjaar, groei en licht. Maar alles heeft zijn tijd en heeft een functie, dus ook een kale donkere winter.

Gebruik de kale donkere winter! Breng je eigen lichtpuntjes aan. Dat kan natuurlijk door het aansteken van kaarsjes. Maar ook door even stil te staan bij wat je echt belangrijk vindt of graag zou willen. Hoe onrealistisch deze soms ook klinken: schrijf het op!  Want die kleine onrealistische gedachten, kan je misschien wel vergelijken met het ontkiemende zaad in de winter.

Er gebeurd van alles onder de grond, maar we zien er nog niks van..

Misschien wil je jouw tijd van verstilling gebruiken om te kijken wat je nodig hebt om meer tot bloei te komen in het voorjaar. Ik help je graag om hier samen naar te kijken. 

Rennen

Een belangrijke les die ik geleerd heb is: dat ik moet stoppen met rennen en niet moet blijven proberen zelf alle ballen in de lucht te houden.

Wanneer doe je dat...dat rennen en ballen de lucht in houden? Precies! Dat doe je als je het gevoel hebt de controle te verliezen. Op dat moment wordt het onrustig en onoverzichtelijk in je hoofd. Naast je familie, je werk en je huishouden, zijn daar ook nog de regel-dingen, de ze zullen dit wel van mij verwachten- dingen en de o ja moet ik ook nog doen- dingen.

MAAR... wat nou als je met hoofdpijn en moe uit je werk komt, want in die vergadering waar je al tegenop zag, was de sfeer echt niet goed. Kwam je maar niet verder met je werk, omdat je collega de beloofde informatie niet had aangeleverd. Terug naar huis regent het en schiet het verkeer niet op. Onderweg bedenk je dat je óók de tandarts nog moet bellen, de hond moet uitlaten en eigenlijk had je afgesproken om vanavond te gaan wandelen met je vriendin. Redt je het nog wel om het avondeten op tijd klaar te krijgen?

 ERROR!

Wat is een hele normale reactie als je moe bent? Je gaat uitrusten, neemt even pauze of werkt even op een rustiger tempo door. Je gaat dus niet rennen! Houd dat dus voor ogen als het even niet lukt. Als je gedachten een loopje met je nemen, want je moet nog zo veel.

Tip: pak een kop koffie of thee, die is zo warm dat je het niet achterover kan slaan, dat geeft je iets meer tijd om ook echt even pauze te nemen ;-).

December 2021 

Wie het kleine niet eert….

Volgens mij gaat er een heleboel schoonheid aan ons voorbij. Omdat er vaak gefocust wordt op grote dingen in ons leven en je daarmee de kleine dingen over het hoofd ziet.
Als je iemand in het kort zou omschrijven, dan heb je het vaak over werk, woonplaats, leeftijd enz. De grote dingen dus. Maar wat zegt dit ECHT over iemand?

Als ik wil weten wie iemand is, dan maakt het me eerlijk gezegd niet zoveel uit wat je voor werk doet, waar je woont of hoe oud je bent. Het is toch veel leuker om te horen: “ik ben van het weekend begonnen met het bouwen van een kippenhok in onze tuin, terwijl ik helemaal niet zo handig ben, maar leuk dat ik het vind!” Het is een klein onderdeel in iemands leven, maar het zegt heel veel over iemand. Daar wordt je toch blij van? Ik denk dat er een heleboel moois zit JUIST in de kleine dingen. Maar door het gehaaste leven en streven naar meer, beter of groter, missen we de kleine dingen.

Ik heb al heel lang een macro-lens voor mijn fotocamera op mijn verlanglijstje staan. Met een macro-lens kan je heel erg inzoomen op kleine details, zoals de vleugel van een vlinder, de sporen van een paddenstoel, een druppel op een blad, de nerven in een herfstblad enz.
Een foto maken van een groot geheel is leuk, maar dat is ook het plaatje wat iedereen ziet. Ik vind het juist heel leuk om in te zoomen op de details, waar je anders zo aan voorbij zou lopen.

Een groot verjaardagsfeest kan heel leuk zijn. Maar het heeft ook een keerzijde; je bent er mega druk mee en hebt aan het einde van de dag niemand echt gesproken. Als je je verjaardag niet viert en je onverwachts een heel mooi persoonlijk kaartje krijgt, waarin iemand aan je verteld hoe dierbaar je voor hem/ haar bent. De impact van zo’n ‘klein’ kaartje kan wel eens groter zijn, dan een groot verjaardagsfeest. En wees eerlijk: het is tijdrovender om een groot verjaardagsfeest te geven dan een kaartje te schrijven.

Het is veel makkelijker een klein verschil te maken. En nou hoor ik je denken; ja maar je wil toch juist een groot verschil maken? Natuurlijk! Maar is het realistisch om te denken dat iedereen, elke dag een groot verschil kan maken? Moet je niet soms juist heel klein beginnen?
En echt waar: dat kleine kaartje ... kan een begin zijn van een groot verschil!
Zullen we samen wat meer de schoonheid van de kleine dingen gaan zien?